آمادگی دانشجویان رشته مامایی برای خودراهبری در یادگیری

زمینه و هدف: با توجه به تحولات روزافزون دانش و رویارویی مداوم با ابعاد تازه روش‌های درمانی- مراقبتی نوین، خودراهبر بودن در یادگیری یکی از مهم‌ترین صلاحیت‌های حرفه‌ای دانشجویان رشته مامایی محسوب می‌شود. از این‌رو، بررسی عوامل اثرگذار بر فرایند خودراهبر شدن این دانشجویان در یادگیری اهمیت بسزایی دارد. هدف از این مطالعه، تعیین میزان آمادگی دانشجویان رشته مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد برای خودراهبری در یادگیری و تعیین عوامل مؤثر بر آن بود. روش کار: در مطالعه توصیفی- تحلیلی حاضر، 170 نفر از دانشجویان مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد رشته مامایی و دکتری تخصصی بهداشت باروری دانشگاه علوم پزشکی مشهد شرکت نمودند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامه خودراهبری در یادگیری Fisher و پرسش‌نامه بررسی عوامل مرتبط با خودراهبری در یادگیری بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS و با استفاده از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی انجام شد. یافته‌ها: میانگین سنی مشارکت کنندگان، 71/5 ± 03/24 سال بود. 7/70 درصد دانشجویان نمره بالایی در آمادگی برای خودراهبری در یادگیری داشتند. تفاوت معنی‌داری در نمره یادگیری خودراهبر دانشجویان بر حسب مقطع تحصیلی، رده سنی، میزان علاقه به رشته تحصیلی، وضعیت تأهل و نوع اشتغال مشاهده شد (050/0 > P). نتیجه‌گیری: مطابق با نتایج حاصل از پژوهش حاضر می‌توان با توجه به میزان علاقه دانشجویان به رشته تحصیلی، سن، مقطع تحصیلی، وضعیت تأهل و اشتغال، افراد در معرض یادگیری خودراهبر پایین را شناسایی نمود.